Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Η θέση του Ε.Πα.Μ. απέναντι στο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο.




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η θέση του Ε.Πα.Μ. απέναντι στο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είχε από πολύ νωρίς τοποθετηθεί απέναντι τόσο στα φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας, όσο και απέναντι στο λεγόμενο νεοναζιστικό φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής», το οποίο καθόλου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται αποκομμένο από το συνολικό πρόβλημα της χώρας και το καθεστώς ξένης κατοχής που επιβλήθηκε με πρόσχημα την οικονομική δυστοκία και το εξωτερικό χρέος με υπεργολάβο και εκτελεστή το εγχώριο πολιτικό προσωπικό.

Όταν το ίδιο το κοινοβούλιο, ο «ναός» της δημοκρατίας, μεταλλάσσεται σε ένα σύστημα εξυπηρέτησης  άνομων συμφερόντων και επιφυλάσσει στον εαυτό του το ρόλο του νομιμοποιητή ενός ανοικτού καθεστώτος ξένης κατοχής και ξεπουλήματος της χώρας, αδιαφορώντας για τα στοιχειώδη συλλογικά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, τότε ο φασισμός είναι κυρίαρχη επιλογή της εξουσίας και όχι περιθωριακό φαινόμενο, που αναπτύσσεται αυτόνομα, παρά και ενάντια στην επίσημη πολιτική.

Η Χρυσή Αυγή αποτελεί σύμπτωμα του εκφασισμού της επίσημης πολιτικής που εκπορεύεται από τις ίδιες τις δυνάμεις που κυβερνούν, έχοντας μετατρέψει το κοινοβούλιο σε ένα άθλιο φύλο συκής των άνομων επιλογών τους. Ένα κοινοβούλιο που δεν είχε ποτέ, και δεν έχει πολύ περισσότερο σήμερα, καμιά σχέση με την δημοκρατία και τα λαϊκά συμφέροντα, ενώ δεν διστάζει να βάλει την υπογραφή για την εκποίηση ολόκληρης της χώρας, διαπράττοντας το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας, αποδεχόμενο την κατάλυση του ίδιου του κράτους με την απεμπόληση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας.

Ο στόχος του επίσημου πολιτικού συστήματος - προκειμένου να αποτρέψει, στη γέννησή της, οποιαδήποτε δημοκρατική κίνηση αντίστασης και ανατροπής του - είναι να εγκλωβιστεί και να πολωθεί η ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε δυο πόλους εμφυλίου. Από την μια τη Χρυσή Αυγή, ως απόηχος των γερμανοτσολιάδων, των ταγμαλητών και των συμμοριών της ξενόδουλης και καθαρόαιμα φασιστικής «εθνικοφροσύνης», που λειτούργησε πάντα σαν δήμιος του λαού στην υπηρεσία ξένων και ντόπιων αφεντικών. Κι από την άλλη την «αριστερά» - σαν κι αυτή του κ. Κουβέλη και του κ. Δραγασάκη -  που πρόθυμα αναλαμβάνει, είτε από απρονοησία, είτε ηθελημένα και απόλυτα συνειδητά, το ρόλο του μοχλού που θα οδηγήσει την χώρα ξανά στον εμφύλιο και στην φασιστική εκτροπή. Κι όλα αυτά προς χάριν των μεγάλων αφεντικών τους, δηλαδή του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας,  η οποία ετοιμάζεται να αφομοιώσει – αφού πρώτα διαλύσει – ολοκληρωτικά το ελληνικό έθνος. Δεν είναι τυχαίο που απέναντι στην «Ευρώπη» των τραπεζιτών στέκονται όλοι προσοχή -  από τους κυβερνώντες και το ΣΥΡΙΖΑ, έως τη Χρυσή Αυγή.

Στη Βουλή στήθηκε κακότεχνα το σκηνικό για να επιβληθεί η ποινικοποίηση κάθε μορφής πατριωτικού λόγου εναντίον του καθεστώτος κατοχής. Πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να ποινικοποιηθεί και να διωχθεί παραδειγματικά η οποιαδήποτε έκφραση αντίρρησης στους δωσίλογους και τους εθνοπροδότες. Να απομονωθεί, να στιγματιστεί και να εξαφανιστεί από προσώπου γης, αν είναι δυνατόν, όποιος μιλάει για ξένη κατοχή, για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για ανατροπή αυτού του καθεστώτος και όποιος αντιτίθεται στις επιλογές της ξένης πατρωνίας και του «συνταγματικού τόξου» υποστήριξής της.

Ο αποκαλούμενος «αντιρατσιστικός» νόμος δεν έχει κανέναν άλλο λόγο που έρχεται στην Βουλή παρά ακριβώς για να ποινικοποιήσει την οποιαδήποτε αντίδραση και αντίσταση και να διώξει τον οποιονδήποτε μιλά για εθνοπροδότες, για κατοχή, για τιμωρία προδοτών και δοσίλογων, για ανατροπή του σημερινού βαθιά αντιδημοκρατικού και εντελώς ξεπουλημένου πολιτικού συστήματος. Όποιος μιλά εναντίον των Γερμανών, της Μέρκελ, του Σόιμπλε και της αποικιοκρατικής Ευρώπης θα θεωρείται ένοχος μόχλευσης ρατσιστικών παθών και θα τελεί υπό διωγμό.

Πέραν του αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα, αυτός είναι ο κύριος στόχος του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, αφού η ελληνική ποινική νομοθεσία δεν έχει κενά στην αντιμετώπιση φαινομένων ρατσιστικής βίας, άλλο αν οι ταγοί της δεν την εφαρμόζουν.

Και η Χρυσή Αυγή δίνει με την εγκληματική της δράση τη «χρυσή» ευκαιρία στο καθεστώς να προχωρήσει σε περαιτέρω ένταση του αυταρχισμού καταργώντας ακόμα και το δικαίωμα του λόγου και της έκφρασης, από τα ελάχιστα δικαιώματα που έχουν απομείνει σε αυτόν τον δύσμοιρο λαό, αποδεικνύοντας πόσο καλά ξέρει να επιτελεί το ρόλο που της έχει επιφυλαχθεί από το ίδιο το σύστημα, που υποτίθεται ότι αντιμάχεται.

Τελικά αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή θα έπρεπε να την εφεύρουν. Και αφού αυτή υπάρχει θα πρέπει με κάθε τρόπο να την γιγαντώσουν. Αυτό συμβαίνει σήμερα με εργαλείο τον κοινωνικό αυτοματισμό, τη φτωχοποίηση και, μέσω της περιθωριοποίησης, τη «λουμπενοποίηση» ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του μικροαστικού πληθυσμού. Αυτό συμβαίνει με όλα τα καθεστωτικά μέσα που βάλθηκαν να ηρωοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή παρουσιάζοντάς την ως «αντισυστημική» και βάλλουσα κατά της «συνταγματικής» τάξης. Αυτό συμβαίνει με τον «αριστερό» κ. Δραγασάκη που «προβόκαρε» τα γνωστά επεισόδια στη Βουλή. Θα ακολουθήσουν κι άλλα μέχρι να εξευτελιστεί πλήρως κάθε τι που θα αναφέρεται στο Έθνος και την Πατρίδα το οποίο θα ταυτίζεται τεχνηέντως με το αποκρουστικό πρόσωπο του φασισμού.

Με άλλοθι και πρόσχημα το νεοναζισμό της  Χ.Α.  επιδιώκεται η ανοχή και η αποδοχή της  ίδιας της κοινωνίας στη φίμωσή της.

Να λοιπόν σε τι εξυπηρετεί, επίσης, η λεγόμενη θεωρία «των δύο άκρων». Ενώ οι φασίστες θα βρουν τους τρόπους να συνεχίσουν τη δράση τους καλυπτόμενοι πίσω από κάθε κρατικό και παρακρατικό μηχανισμό, οποιοσδήποτε άλλος δεν είναι αρεστός θα στιγματίζεται ως φασίστας (μαύρος ή κόκκινος δεν έχει σημασία) και θα διώκεται ως εχθρός της «δημοκρατίας». Η κοινωνία θα οδηγείται σε ολοένα και μεγαλύτερο διχασμό και η απειλή της εμφύλιας σφαγής θα χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την επιβολή ολοένα και σκληρότερων αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών πολιτικών, μόνο και μόνο για να συντηρείται, όσο χρειάζεται, αυτό το διεφθαρμένο καθεστώς μέχρι οι επικυρίαρχοι να επιτύχουν την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μέσω της εσωτερικής  αποικιοποίησης της από την ευρωπαϊκή «ομοσπονδία».

Η προσχηματική άρνηση της ΝΔ να συμφωνήσει στο νομοσχέδιο Ρουπακιώτη έχει να κάνει μόνο με μικροκομματικούς τακτικισμούς για να συγκρατήσει διαρροές ψηφοφόρων προς τα δεξιά της και να κρατήσει για τον εαυτό της την πρωτοβουλία των κινήσεων απέναντι στους συνεταίρους της στην κυβέρνηση, ενώ οι τελευταίοι διευκολύνονται στη προσπάθειά τους να κρύψουν το πραγματικό ακροδεξιό τους πρόσωπο, εμφανιζόμενοι ως ενάντιοι στον ρατσισμό και τη ξενοφοβία. Αλλά, θα ήταν ευχής έργον αν τα χαρακτηριστικά της ακροδεξιάς και του φασισμού περιορίζονταν σε αυτά τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά. Όμως ο φασισμός και η ακραία δεξιά ιδεολογία έχουν να κάνουν κυρίως με την ολιγαρχική αντίληψη και το πώς αυτή οδηγεί τη λειτουργία της οικονομίας σε βάρος των πολλών. Έχει να κάνει με τον αυταρχισμό, την καταστολή και την κατάλυση κάθε δημοκρατικού συλλογικού ή και ατομικού δικαιώματος, που συνοδεύει τη βίαιη ανακατανομή του πλούτου υπέρ των ολίγων, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα, ξεπουλώντας τα πάντα στους ξένους και αδιαφορώντας πλήρως για την ίδια την ύπαρξη της πατρίδας. Γι’ αυτό ένθεν κακείθεν του λεγόμενου «συνταγματικού» τόξου εξορκίζουν οτιδήποτε πραγματικά πατριωτικό και εθνικό ταυτίζοντάς το με τον άρρωστο «εθνικισμό» και τον «ρατσισμό» της Χρυσής Αυγής. Αντιστρέφοντας τις έννοιες και την αλήθεια προσπαθούν να κρύψουν, πίσω από τις ακρότητες του νεοναζιστικού σπλάγχνου τους, το δικό τους αποκρουστικό πρόσωπο, τις δικές τους χυδαίες αντιλήψεις και προδοτικές πολιτικές.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο απευθύνεται σε όλους τους προοδευτικούς και δημοκρατικούς πολίτες και τους καλεί, αφού κατανοήσουν τα γεγονότα - τους κοινοβουλευτικούς θεατρινισμούς και τη βαθύτερη στόχευση των πολιτικών που εφαρμόζονται σήμερα - να συσπειρωθούν στον αγώνα για την Απελευθέρωση και τη Δημοκρατία.

Αθήνα 25 Μαΐου 2013
Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

Συμμαχίες, Συνιστώσες, Κόμματα και Μέτωπα

του Δημήτρη Καζάκη

Νέα κόμματα, πολιτικοί σχηματισμοί και ποικίλες δυνάμεις αναφύονται μέρα με τη μέρα. Απ’ όλα διαθέτει ο μπαξές. Κόμματα του ευρώ, αλλά και της δραχμής, δυνάμεις κάθε λογής και παραλλαγής της δεξιάς, αλλά και της αριστεράς. Μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε να δηλώνει ότι οσονούπω θα μετατραπεί στον «τρίτο (αντικαπιταλιστικό) πόλο», δίπλα στους άλλους πόλους που κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι. Είναι περίπου σαν τις ομάδες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου που βάζουν σαν στόχο να μπουν κάποτε στην Πρώτη Εθνική κατηγορία και να παίξουν με τους μεγάλους. Ας της το ευχηθούμε. Έτσι ή αλλιώς είναι παντελώς αδιάφορο για τον λαό και τα επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Παντού βλέπουμε μια μεγάλη κινητικότητα. Από την πολυκατοικία της ΝΔ που πληθαίνει σε πατώματα και διαμερίσματα, την κεντροαριστερά που σε λίγο θα θέλεις ειδικό λεξικό για να βρεις τα τετρακλάδια της, έως τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που μάχονται να κρατήσουν το αυτοτελές δικαίωμά τους στην πλούσια κρατική επιχορήγηση. Το ΚΚΕ με την σειρά του παλεύει για την....
«λαϊκή συμμαχία». Με τον εαυτό του. Μάλιστα μάθαμε πρόσφατα ότι ο κ. Κουτσούμπας σκοπεύει να χωρίσει στα δύο τις «κόβες» του κόμματός του για να τις βάλει να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Κι έτσι θα εξαγγείλει πανηγυρικά ότι η «λαϊκή συμμαχία» επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία! Ζήτω το Κόμμα! Ουρά!

Ενώ η υπόλοιπη αριστερά της σέχτας και του ιδρυματισμού ψάχνει ακόμη για την χαμένη ενότητά της, κάτι σαν την παρθενιά της ένα πράμα. Θα είναι άραγε ΑΑΔΜ, ή κάτι άλλο; Κανείς δεν ξέρει. Μην στεναχωριέστε αν δεν κατανοείτε το συγκεκριμένο ακρωνύμιο. Δεν χρειάζεται. Τα ακρωνύμια στην αριστερά είναι τόσο συχνά όσο και στον στρατό. Και το ίδιο άχρηστα στην πράξη. Παρ’ όλα αυτά είναι μέρος των ηθών της αριστεράς, όπως είναι τα ήθη και τα έθιμα σ’ ένα οποιοδήποτε γκέτο. Δεν χρειάζεται να σπάτε το κεφάλι σας με ακρωνύμια που χρησιμεύουν μόνο σε διαλόγους του γκέτο. Το συγκεκριμένο προέρχεται από την κομματική αργκό του ΚΚΕ και εννοεί κάποιο είδος μετώπου. Αυτό αρκεί.

Το συζητάνε όμως με τέτοια βαθύνοια που τρομάζει όλους του αδαείς! Λες και ξέρουν για τι συζητάνε. Έτσι είναι στην αριστερά και μάλιστα την κομμουνιστική. Όταν δεν έχεις ιδέα επί του προκειμένου προσποιήσου ότι ξέρεις και χάζεψε τους ανόητους με τσιτάτα εγχειριδίου.

Προσωπικά η συζήτηση αυτή μου θυμίζει την εκπληκτική ταινία των Μόντι Πάιθονς της δεκαετίας του ’70, η ζωή του Μπράϊαν, όπου στην Ιουδαία της εποχής του Χριστού, η οποία βρίσκεται υπό Ρωμαϊκή κατοχή, υπήρχαν άπειρες περίεργες ομάδες που διεκδικούσαν η καθεμιά για τον εαυτό της την «επαναστατική καθαρότητα» της πάλης κατά των Ρωμαίων. Υπήρχε το Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας, αλλά και το Ιουδαϊκό Λαϊκό Μέτωπο, το Ιουδαϊκό Ριζοσπαστικό Μέτωπο του Λαού, η Συμμαχία για μια Ελεύθερη Γαλιλαία και το Επαναστατικό Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας (το οποίο αποτελούνταν από έναν και μοναδικό, σατιρίζοντας εξαιρετικά εύστοχα τις τροτσκιστικές φράξιες). Όλοι αυτοί σφάζονταν για το ποιος είχε πρώτος την ιδέα του Μετώπου και ποιος κατέχει τα αδιαμφισβήτητα εύσημα της πιο αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής επαναστατικότητας μπροστά στους αδιάφορους Ρωμαίους κατακτητές και στον ακόμη πιο αδιάφορο λαό της κατακτημένης Ιουδαίας.

Έτσι και η δική μας παραλλαγή των Μόντι Πάϊθονς. Μαζεύονται να συζητήσουν ποιο Μέτωπο θα είναι καλύτερο. Το ΑΑΔΜ, το ΛΜΙ, το ΙΛΜ, το ΙΡΜΛ, η ΣΕΙ, το ΕΛΜΙ, ή κάποια άλλη πολύ αριστερή – τόσο καθαρά αριστερή που δεν παίρνει άλλο καθάρισμα, ούτε καν με λουλάκι – παραλλαγή ακρωνυμίου; Και ποιοι συζητάνε; Αυτοί που έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν καμιά σχέση με τον λαό στο όνομα του οποίου συζητάνε για Μέτωπα. Αυτοί που ξέρουν μόνο από διασπάσεις, αποκλεισμούς, συκοφαντίες, τσακωμούς ως εκεί που δεν παίρνει άλλο και φυσικά ανειλικρίνεια γιατί δεν έχουν ούτε καν την τόλμη να συζητήσουν ανοιχτά με όλους.

Και συζητούν για το Μέτωπο, όχι προσπαθώντας να δείξουν πώς μπορεί να οικοδομηθεί στην πράξη μέσα στον λαό, αλλά μόνο στη θεωρία. Μια θεωρία τόσο στείρα όσο το δόγμα μιας σέχτας. Συζητούν για το Μέτωπο αγνοώντας φυσικά οτιδήποτε υπάρχει και αναπτύσσεται στην αληθινή ζωή μέσα στον ίδιο τον λαό. Οτιδήποτε έχει την δική του ζωή. Βλέπεις, ότι δεν ταιριάζει με το δόγμα είναι κακό. Κι ότι είναι κακό πρέπει να το διαλύσουμε. Κι αν δεν μπορούμε να το διαλύσουμε, απλά το αγνοούμαι. Λειτουργούν ακριβώς όπως η ομάδα αυτοκτονίας του Λαϊκού Μετώπου της Ιουδαίας η οποία αντί να ελευθερώσει τον Μπράϊαν από τον σταυρό, αυτοκτόνησε η ίδια. Γι’ αυτό άλλωστε και ονομαζόταν ομάδα αυτοκτονίας. Αυτό σημαίνει και ριζοσπαστική αριστερά. Η αριστερά που είναι σπαστική μέχρι ρίζας!

Πρόκειται για την αιώνια επιβεβαίωση της αποστροφής του Ένγκελς που αφορούσε όλους εκείνους που είχαν μετατρέψει την θεωρία των ιδρυτών του επιστημονικού σοσιαλισμού σε δόγμα ικανό μόνο να το επαναλαμβάνουν σαν θρησκευτική προσευχή. Σαν ένα Σύμβολο της Πίστης. Όλοι αυτοί λοιπόν υιοθετούσαν πάντα «την πολιτική του Χαλίφη Ομάρ όταν έκαψε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας: είτε αυτά τα βιβλία είναι αντίθετα με το κοράνι οπότε είναι κακά, είτε περιλαμβάνουν το ίδιο πράγμα, οπότε είναι περιττά – στην πυρά όλα τους!»[1] Ότι δεν υπάρχει στο Κοράνι του Χαλίφη Ομάρ το καίμε. Κι αν δεν μπορούμε να το κάψουμε, απλά το αγνοούμε επιδεικτικά.

Η αλήθεια είναι ότι όλοι αυτοί μιλούν για Μέτωπα ερήμην του λαού. Έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους που νομίζουν ότι μόλις ενωθούν συναμεταξύ τους και κυρίως με τους όμοιους τους, αμέσως ο λαός θα τρέξει ξοπίσω τους. Όπως τα άγρια ζώα έτρεχαν αμέσως μόλις ο Ταμίνο έπαιζε τον μαγικό αυλό του. Κι έτσι για όλους αυτούς δεν έχει καμιά σημασία τι συμβαίνει στην αληθινή ζωή, πώς ζει και δρα ο λαός σήμερα, σε ποια αντικειμενική κατάσταση βρίσκεται. Δεν χρειάζεται να ξέρουν, να μελετήσουν, να δουν στην πράξη. Έχουν τον μαγικό αυλό! Το μόνο που χρειάζεται είναι να ενωθούν και να παίξουν την μαγική μελωδία. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι ποικίλες γεροντοκόρες που κυκλοφορούν στον κυκεώνα της αριστεράς και όλο μιξοκλαίνε: μα, γιατί δεν ενώνεστε; Προσέξτε. Όχι γιατί δεν ενώνετε ο λαός, αλλά γιατί δεν ενώνονται αυτοί που ξέρουν μόνο να διασπούν και να διαλύουν κάθε τι που δεν συμφωνεί με το Κοράνι του Χαλίφη Ομάρ, που κραδαίνουν σαν Ευαγγέλιο.

Πρόσφατα μου είπαν για μια τέτοια συγκέντρωση στου Κορδάτου. Όχι του αληθινού, αλλά του ομίλου, που όπως κάθε σέχτα η οποία σέβεται τον εαυτό της έτσι κι αυτή πρέπει οπωσδήποτε να διακωμωδήσει κάποια σημαντική προσωπικότητα υιοθετώντας το όνομά της στον τίτλο της. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι ορφανοί πλην όμως επίδοξοι Παπαγκένο και Ταμίνο για να συζητήσουν πώς θα κερδίσουν το χέρι της όμορφης Παπαγκένα, δηλαδή του λαουτζίκου. Έστω κι αν αισθάνονται μια τόσο έμφυτη απέχθεια γι’ αυτόν που έχει πάρει διαστάσεις ολοκληρωτικής θεωρίας. Όλοι τους είναι σίγουροι ότι κατέχουν τον Μαγικό Αυλό, έστω κι αν δεν έχουν ιδέα από μουσική, έστω κι αν όποτε τους δόθηκε η ευκαιρία να παίξουν κάποια μελωδία το μόνο που κατόρθωσαν είναι να βγάλουν ένα τόσο μεγάλο φάλτσο που τρόμαξαν μέχρι και τους καθ’ όλα συμπαθείς αλλά καθόλου μουσικότροπους γαϊδάρους. Όμως δεν πειράζει. Μπορεί να μην κατέχουν την πράξη. Κατέχουν όμως την θεωρία. Και ξέρετε τι είναι η θεωρία; Είναι σαν την μύτη! Όλοι έχουν από μία!

Τα όσα έμαθα για τις απίθανες θεωρίες που εκτέθηκαν από ομιλητές της συγκεκριμένης εκδήλωσης με έπεισαν ότι αφορούσε μόνο όποιον δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει και πώς συγκροτείται ένα αυθεντικό Μέτωπο του λαού, ενώ όσο πιο διαλυτική υπήρξε η πολιτική δράση του τόσο μεγαλύτερα εχέγγυα είχε ώστε να μιλήσει για Μέτωπο και για ενότητα! Άλλωστε ιστορικά στην αριστερά και δη την ριζοσπαστική, είναι νόμος: αυτοί που πάντα ξεκινούσαν τις μεγαλύτερες διασπάσεις, αυτοί που δημιουργούσαν τα μεγαλύτερα ρήγματα, αυτοί που έστηναν τους μεγαλύτερους καυγάδες, αυτοί που ήξεραν μόνο από εισοδισμούς και φράξιες, αυτοί που διέλυαν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν, αυτοί που νοιάζονταν μόνο να καβαλήσουν όλους τους άλλους και στις πλάτες τους να φανεί το ανάστημά τους, ήταν πάντα αυτοί που φώναζαν περισσότερο απ’ όλους για «ενότητα». Έτσι και σήμερα. Αυτοί που στάθηκαν περισσότερο ανίκανοι απ’ οποιονδήποτε άλλο να υπηρετήσουν έστω την ιδέα του Μετώπου στις μάζες, αγνόησαν, πολέμησαν, είτε επιχείρησαν να διαλύσουν κάθε προσπάθεια αληθινού μετώπου μέσα στον λαό, μιλάνε πιο δυνατά απ’ όλους για Μέτωπο. Βλέπετε, αυτοί ξέρουν καλύτερα. Στην θεωρία. Κι όπως είπαμε, η θεωρία είναι σαν την μύτη. Όλοι έχουν από μία!

Κι όλες οι θεωρίες τους, μηδεμιάς εξαιρουμένης, μου θύμισαν μια άλλη εξίσου σοφή παρατήρηση του Ένγκελς: «Δεν πρέπει κανείς να αφήνει τον εαυτό του να παρασύρεται από τις κραυγές για ‘ενότητα’. Εκείνοι που έχουν πιο συχνά στα χείλη τους αυτή τη λέξη, σπέρνουν τη μεγαλύτερη διχόνοια,… προκαλούν όλες τις διασπάσεις, ενώ φωνάζουν περισσότερο απ’ όλους για ενότητα. Αυτοί οι φανατικοί της ενότητας είτε είναι άνθρωποι μειωμένης νοημοσύνης που θέλουν να ανακατέψουν τα πάντα μέσα σ’ έναν αδιάκριτο χυλό, ο οποίος, τη στιγμή που θα αφεθεί να κατακαθίσει, φέρνει ξανά στην επιφάνεια τις διαφορές αλλά σε πιο οξεία αντιπαράθεση, μιας και τότε θα βρίσκονται όλες στο ίδιο τσουκάλι… – είτε πρόκειται για ανθρώπους που ασυνείδητα…, ή συνειδητά θέλουν να ευνουχίσουν το κίνημα. Γι’ αυτό τον λόγο οι μεγαλύτεροι σεχταριστές, οι χειρότεροι καβγατζήδες και οι παλιάνθρωποι φωνάζουν κατά καιρούς πιο δυνατά για ενότητα. Κανείς σ’ όλη μας τη ζωή δεν μας έφερε μεγαλύτερους μπελάδες και δεν υπήρξε πιο ύπουλος από εκείνους που φωνάζουν για ενότητα.»[2]

Το ίδιο συμβαίνει και με τα Μέτωπα. Μιας και Μέτωπο σημαίνει ενότητα. Τι ενότητα όμως και ποιανού ενότητα; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Υπάρχουν δυο σχολές σ’ αυτό το ζήτημα: Η σχολή του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που την απασχολεί μόνο ή κυρίως η ενότητα σχημάτων που θα φέρουν καλύτερα εκλογικά αποτελέσματα. Και η σχολή της δημοκρατίας που ενδιαφέρεται να ενώσει τον λαό ως συλλογικό υποκείμενο άσκησης της κυριαρχίας στην χώρα του.

Η μεν πρώτη σχολή ξοδεύεται σε κάθε είδους πολιτικό τέχνασμα που διευκολύνει την δημιουργία πολιτικών παρατάξεων, ή πόλων με σκοπό το αντίκρισμα σε ψήφους. Αυτού του είδους η ενότητα είναι καταδικασμένη να αναγεννά όλο και πιο έντονα τις φαγωμάρες σε κάθε στροφή της συγκυρίας προκειμένου να αναδιανεμηθούν οι «σφαίρες επιρροής» και να ξαναμοιραστεί η τράπουλα ανάμεσα σε κάθε ιδιαίτερη γκρούπα, συνιστώσα, ή σχήμα. Δεν εμπιστεύεται καθόλου τον λαό και προπαντός την ανεξαρτησία της δικής του πρωτοβουλιακής δράσης. Γι’ αυτό και η ενότητα – πάντα προσωρινή και στιγματισμένη με ποικίλες σκοπιμότητες – αφορά αυτούς που διαμεσολαβούν για τον λαό κι όχι τον ίδιο τον λαό πρωτογενώς. Το κλειδί αυτής της λογικής βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν πιστεύουν στην ανεξάρτητη και αυτόβουλη δράση του ίδιου του λαού. Και δεν πρόκειται ποτέ να την επιτρέψουν. Γι’ αυτόν τον άμοιρο λαουτζίκο θα πρέπει πάντα να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι με τα κατάλληλα ιδεολογικά και πολιτικά εφόδια. Ο λαός οφείλει απλά να είναι ουραγός της εκάστοτε αυτοδιορισμένης πρωτοπορίας, ή πολιτικής ηγεσίας, καθότι είναι ανίκανος να σκεφτεί και να δράσει από μόνος του.

Η δεύτερη σχολή ψάχνει την ενότητα του λαού με πρώτη πράξη την ανοιχτή διάσπαση! Ναι, καλά το ακούσατε. Για να υπάρξει αληθινή ενότητα του λαού και να οικοδομηθεί στην πράξη μέσα στην κοινωνία θα πρέπει πρώτα να ξεκόψουμε οριστικά και αμετάκλητα με όλες εκείνες τις θεωρίες και τις πρακτικές που διαιρούν τον λαό. Όχι μόνο να ξεκόψουμε απ’ αυτές, αλλά πρέπει και να τις πολεμήσουμε μέχρι αφανισμού τους. Λες και πολεμάμε ένα άλλο είδος, έναν παρασιτικό μύκητα που έχει την ιδιότητα να κλωνοποιείται μέσα στο υγιές σώμα της κοινωνίας και να το μετατρέπει σε τέρας. Μόνο αν ξεφορτωθούμε αυτόν τον παρασιτικό μύκητα θα μπορέσει ο λαός να ενωθεί, να οργανωθεί πλατιά και να συγκροτηθεί ως συλλογικό υποκείμενο για την κατάκτηση της εξουσίας από αυτόν τον ίδιο ώστε να οικοδομήσει την δική του αυθεντική δημοκρατία.

Επομένως κανένα αυθεντικό Μέτωπο του λαού δεν μπορεί να ανδρωθεί, να κερδίσει τις πιο πλατιές μάζες, αν πρώτα δεν χρεοκοπήσουν μέχρι εξαφανίσεως όλες εκείνες οι θεωρίες και οι πρακτικές διαίρεσης του λαού. Αν πρώτα δεν εξοντώσουμε κυριολεκτικά τον παρασιτικό μύκητα του κομματικού συστήματος. Και μιλάμε πρώτα και κύρια για τους κομματικούς μηχανισμούς και για όσους επιδόξους θέλουν να τους μιμηθούν διαμέσου κάποιας παραλλαγής του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό καθήκον μιας οργάνωσης που φιλοδοξεί να μετεξελιχθεί σε αυθεντικό Μέτωπο όλου του λαού.

Τι είναι όμως εκείνο που διαιρεί τον λαό; Αυτό που ήταν πάντα. Η πίστη σε πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα. Επομένως, τι πρέπει να γίνει για να μπορέσει να υπάρξει ενότητα του λαού; Να υπερβούμε τα πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα. Τι σημαίνει αυτό; Δεν σημαίνει ότι καταργούμε την πίστη σ’ αυτά, αλλά δεν θέτουμε ως προϋπόθεση του Μετώπου την πίστη σε κάποια από αυτά. Το Μέτωπο για να είναι αυθεντικά λαϊκό, για να μπορέσει να ενώσει όλο τον λαό, οφείλει να είναι στην πράξη και στην λειτουργία του αληθινά ανεξίθρησκο τόσο σε επίπεδο πολιτικών δογμάτων, όσο και θρησκευτικών. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία αληθινό Μέτωπο του λαού στην Ελλάδα και διεθνώς όπου να μην κυριαρχούσε η πολιτική και θρησκευτική ανεξιθρησκία. Διαφορετικά το Μέτωπο μετατρέπεται σε μια ακόμη δογματική αίρεση, παράγοντας διαίρεσης μέσα στον λαό.

Συνεπώς, μπορεί να υπάρξει αριστερό Μέτωπο που να ενώνει τον λαό; Ούτε κατά διάνοια. Όποιο νόημα, ριζοσπαστικό, λαϊκό, ταξικό, ή αντικαπιταλιστικό κι αν επιχειρήσει να δώσει κανείς στην έννοια αριστερά. Δεν υπήρξε ποτέ ένα τέτοιο Μέτωπο που να ενώνει τον λαό και δεν πρόκειται να υπάρξει σήμερα. Πολύ περισσότερο σήμερα που η αριστερά έχει χάσει, ή τείνει να χάσει ολοκληρωτικά όλους τους παραδοσιακούς οργανωτικούς και πολιτικούς δεσμούς που διέθετε με τον εργαζόμενο λαό. Η ιδεολογία της σε όλες τις εκδοχές της και η δράση της μέσα στην κοινωνία έχει απαξιωθεί σε βαθμό πρωτοφανή. Ενώ είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό ταυτισμένη – και δικαίως – με την απαξίωση των παραδοσιακών συνδικάτων, που έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους να χάσουν σε τρομακτικό βαθμό την εμπιστοσύνη τους στην οργανωμένη συνδικαλιστική δράση.

Άλλωστε η ενότητα της αριστεράς, ή το μέτωπο της αριστεράς, αφορά την ενότητα μιας πολιτικής παράταξης κι όχι την ενότητα του λαού. Η ίδια η ύπαρξη της αριστεράς προϋποθέτει την ύπαρξη και μιας δεξιάς. Η ενότητα της αριστεράς οδηγεί αναγκαστικά και στην ενότητα της δεξιάς. Όχι μόνο σε επίπεδο σχηματισμών, αλλά και μέσα στον ίδιο τον λαό. Έτσι συντρίφτηκε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που είχε ενώσει τον λαό μετά στην ναζιστική κατοχή. Ο εχθρός μετά την απελευθέρωση κατάφερε να το ταυτίσει με την αριστερά – με την αποδοχή μάλιστα της ηγεσίας του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος – και να το αποδυναμώσει τόσο ώστε να οδηγήσει τον λαό στον εμφύλιο σπαραγμό.

Σήμερα η αριστερά αντιπροσωπεύει την διάσπαση του λαού για έναν ακόμη λόγο. Γιατί στο σύνολό της έχει εγκαταλείψει προπολλού τα πατριωτικά καθήκοντα και την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας ως κορυφαία αιτήματα που εξασφαλίζουν την ενότητα του λαού. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες όπου η διάλυση του οργανωμένου εργατικού κινήματος έχει συνδυαστεί με την αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και τον κατακερματισμό του λαού όχι σε συγκροτημένες τάξεις, αλλά σε κοινωνικοεπαγγελματικές κατηγορίες και στρώματα που βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση για την ίδια την επιβίωσή τους μέσα στην αγορά. Η εσωτερική κοινωνική και ταξική αποσάθρωση του λαού έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο σήμερα όπου ένα μεγάλο κομμάτι του έχει χάσει κάθε αίσθηση κοινού συμφέροντος και εθνικού δεσμού. Είναι ζήτημα αν διαθέτει πια εθνική ταυτότητα κι επομένως αδυνατεί να αποκτήσει οποιαδήποτε κοινωνική συνείδηση του ρόλου του στην πρόοδο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.

Πρόκειται για τα στρώματα των απόρων και των ανέργων, ειδικά των μακροχρόνια ανέργων, που αναπτύσσουν συνείδηση απαξίωσης των πάντων και ζουν μόνο για ένα ξεροκόμματο. Για μια δουλειά, ακόμη και του ποδαριού, είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν τα πάντα, συνείδηση, αξιοπρέπεια, πατρίδα. Αυτά τα στρώματα που θεριεύουν καθώς βαθαίνει η κρίση, δεν μπορούν να κερδηθούν παρά μόνο από ένα ρωμαλέο παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής που θα τα παρασύρει με την ορμή του, ή θα στρατολογηθούν αναγκαστικά από τις πιο μαύρες δυνάμεις. Την δική τους πολιτική αδιαφορία για την πατρίδα, το συλλογικό καλό, την δημοκρατία έχουν υιοθετήσει πολλοί στην σημερινή αριστερά ως «ταξική» προσέγγιση. Κι έτσι αυτή η «ταξική» αριστερά αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο, το alter ego, των πιο σκοταδιστικών δυνάμεων σήμερα. Το τσάκισμα του φασισμού σήμερα στην συνείδηση της κοινωνίας και του λαού περνά αναγκαστικά μέσα από το τσάκισμα κι αυτής της «ταξικής» αριστεράς. Διαφορετικά δεν μπορεί να ανοίξει ο δρόμος της ενότητας του λαού στη βάση της διεκδίκησης της δημοκρατίας και της πατρίδας του.

Τι ωθεί στην δημιουργία όλων αυτών των σχημάτων, κομμάτων και δυνάμεων που ξεπετάγονται κάθε μέρα; Υπάρχουν σήμερα δυνάμεις από όλα αυτά τα ποικίλα σχήματα που γεννιούνται με ταχύτητα φωτός που πηγάζουν από την ανάγκη να ενωθεί ο ίδιος ο λαός; Και μόνο μια απλή ματιά θα πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο ότι όλα αυτά τα σχήματα, αλλά κι όσα πρόκειται να προκύψουν, αποτελούν θραύσματα ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος που καταρρέει. Πρόκειται, αφενός, για φθαρμένες καταστάσεις και ερείπια άλλων εποχών που επιχειρούν να επιβιώσουν πολιτικά σε συνθήκες πρωτοφανούς αστάθειας και διάλυσης των παλιών πόλων του πάλαι ποτέ πανίσχυρου δικομματισμού. Κι αφετέρου από τα υπολείμματα μιας αριστεράς που δεν μπόρεσε ποτέ να ενώσει τον λαό, ή τους εργαζόμενους κι ούτε μπορεί σήμερα. Στερείται του τρόπου και της θέλησης να το κάνει.

Καθοριστικό στοιχείο της σημερινής πολιτικής κατάστασης είναι η ολοκληρωτική απαξίωση από την κοινωνία και τον λαό του πολιτικού συστήματος, των ιδεολογιών και των πολιτικών συστημάτων του με βάση τα οποία επιβίωνε μέχρι τώρα. Σήμερα ο λαός έχει χειραφετηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα κόμματα που ψήφιζε ή ακολουθούσε μέχρι και πρόσφατα. Κι αυτό ανεξάρτητα από το αν τα ψηφίζει ακόμη. Τα στρώματα εκείνα του λαού που θεωρούν σήμερα ως «δικό τους» κάποιο από τα επίσημα κόμματα της δεξιάς ή της αριστεράς έχουν συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Το ποσοστό αυτού του λαού δεν ξεπερνά το 20-30% το πολύ. Σε λίγο θα είναι αμελητέα ποσότητα. Φροντίζει η οξύτητα της κρίσης. Ενώ όλος ο υπόλοιπος λαός έχει αναπτύξει ισχυρά αρνητικά αντανακλαστικά ενάντια στους επίσημους κομματικούς μηχανισμούς δεξιάς και αριστεράς που θεωρεί – και δικαίως – ότι τον πρόδωσαν και τον έσυραν στη σημερινή κατάσταση.

Το γεγονός ότι ψηφίζει όποιον αναγκάζεται να ψηφίσει κάτω από το σημερινό καθεστώς ωμών εκβιασμών, αφόρητης πίεσης και εξαπάτησης με όμηρο τον ίδιο και τις τόσο πιεστικές ανάγκες του, όπως και μέσα από την συστηματική καλλιέργεια της ήττας, του φόβου και της παράδοσης άνευ όρων, δεν αναιρεί το γεγονός που αναφέραμε παραπάνω. Όταν λοιπόν δεν ελέγχουν τα κόμματα και τα σχήματα που υπάρχουν σήμερα τον απλό κόσμο στην μεγάλη πλειοψηφία του. Ούτε κι ο κόσμος νιώθει υποχρεωμένος σ’ αυτά, τότε γιατί θα πρέπει να παίξει κανείς μαζί τους; Γιατί θα πρέπει να βάλει ως προτεραιότητα την ενότητα κάποιων σχημάτων και κομμάτων, που έτσι ή αλλιώς δεν έχουν αντίκρισμα ή εκτόπισμα μέσα στην κοινωνία, έναντι του λαού απευθείας;

Μπορούμε σήμερα μέσα από την συνένωση κάποιων σχημάτων και κομμάτων να διευκολύνουμε την ενότητα του λαού; Ούτε κατά διάνοια. Πολύ περισσότερο όταν κανένα υπαρκτό σχήμα ή θεωρία δεν προτάσσει σήμερα την αυτοτελή ενότητα του λαού μακριά από πολιτικά και θρησκευτικά δόγματα που τον διαιρούν και στην βάση των βασικών καθηκόντων που απορρέουν από την υπεράσπιση της πατρίδας του σήμερα. Κανένα άλλο πολιτικό ή οικονομικό αίτημα δεν μπορεί να ενώσει σήμερα τον λαό όσο το πατριωτικό του καθήκον. Αν θέλει βέβαια να σωθεί και να μην μετατραπεί σε μετανάστη μέσα στην ίδια του την χώρα.

Υπάρχει θέμα υπεράσπισης της πατρίδας σήμερα; Όσο ποτέ άλλοτε! Σε τι συνίσταται σήμερα η υπεράσπιση της πατρίδας από την σκοπιά του λαού; Στην μονομερή διαγραφή του χρέους, στην έξοδο από την ευρωζώνη και την ΕΕ με σκοπό την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας με σκοπό την θεμελίωση της δημοκρατίας στη βάση της ολόπλευρης λαϊκής κυριαρχίας. Μπορεί να υπάρξει άλλος στόχος πιο επίκαιρος και ενωτικός για όλο τον λαό; Ούτε κατά διάνοια.

Σε μια τέτοια εντελώς πρωτότυπη κατάσταση, όπου ο λαός είναι παντελώς ανοργάνωτος τόσο σαν εργαζόμενος, όσο και σαν πολίτης. Με την κοινωνική συνείδησή του, ακόμη και σε επίπεδο εθνικής ταυτότητας, να καταρρέει, αλλά χειραφετημένος από τα κόμματα και τις ιδεολογίες που παραδοσιακά τον διαιρούσαν σε δεξιό και αριστερό, πώς μπορεί να επιτευχθεί η ενότητά του; Καταρχάς κανένα κόμμα, ή συμμαχία κομμάτων δεν μπορεί να εκφράσει σήμερα την ενότητα ενός λαού που δεν εμπιστεύεται και καλά κάνει κανέναν κομματικό μηχανισμό ή ιδεολογία. Το κόμμα με μαζική απήχηση και κοινωνική βάση δεν είναι προϊόν του κοινοβουλευτισμού, αλλά εμφανίζεται σε ειδικές ιστορικές συνθήκες όταν πρόκειται να εκφράσει συγκροτημένα ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα στα πλαίσια ενός λαού. Και το κόμμα αυτό μπορεί να τα εκφράσει μόνο όταν αυτά τα ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα βρίσκονται τουλάχιστον σε διαδικασία συγκρότησης μέσα στην κοινωνία, μέσα στον ίδιο τον λαό.

Σήμερα, έχουμε ακριβώς το ανάποδο. Έχουμε μια διαδικασία αποσυσπείρωσης και αποσάθρωσης ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων μέσα σε μια κοινωνία όπου ο ίδιος ο λαός αδυνατεί να συγκροτηθεί ως κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο απέναντι στο καθεστώς που τον τυραννά. Επομένως αυτό που προηγείται είναι πρώτα η συγκρότηση ενός Μετώπου με παλλαϊκά χαρακτηριστικά το οποίο οφείλει να δώσει την μάχη της συγκρότησης και της ενότητας του λαού, της από τα κάτω οργάνωσής του μέσα από την αυτόνομη συγκρότηση τόσο των οργανώσεων του Μετώπου, όσου και άλλων συλλογικοτήτων που εξασφαλίζουν αυτούσια και πρωτοβουλιακά τον ίδιο τον λαό, αλλά και τσακίζοντας όλες τις θεωρίες και πρακτικές που θέτουν κομματικά όρια και περιορισμούς μέσα στον ίδιο τον λαό. Χωρίς να τσακιστούν αυτές οι θεωρίες και οι πρακτικές δεν μπορεί να προχωρήσει το Μέτωπο. Δεν μπορεί καν να υπάρξει παρά μόνο σαν καρικατούρα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, σε μια εποχή όπου το κοινοβούλιο λειτουργεί όχι μηχανισμός μαζικής εκποίησης των κοινωνικών και εθνικών δικαιωμάτων του λαού.

Υπάρχει τέτοια κοινωνικοπολιτική οργάνωση που κάνει αυτήν ακριβώς την δουλειά; Μόνο το ΕΠΑΜ. Κι από την συνέπειά του στον δρόμο που έχει χαράξει θα εξαρτηθεί τελικά η δημιουργία ενός αληθινού Μετώπου όλου του λαού ικανού να ανατρέψει το καθεστώς και να κερδίσει την χώρα του.
Τότε ποια πρέπει να είναι η πολιτική συνεργασιών του Μετώπου; Εμείς θέσαμε εξαρχής τις βασικότερες προϋποθέσεις μια πιθανής συνεργασίας. Ή τουλάχιστον για να καθίσουμε να συζητήσουμε συνεργασία με τον οποιοδήποτε. Κι αυτές είναι τρεις:

(α) Να βρίσκεται στους δρόμους, δηλαδή μέσα στην κοινωνία και να μάχεται έμπρακτα ενάντια στο καθεστώς, χωρίς να δεσμεύεται από κομματικές ισορροπίες ή άλλους υπολογισμούς και σκοπιμότητες, αλλά να συμβάλει στην μαζική κινητοποίηση του λαού και στην αφύπνισή του.

(β) Να θέτει ξεκάθαρα θέμα ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος, διαφορετικά δεν μπορεί να προχωρήσει οτιδήποτε θετικό για τον λαό από την στιγμή που έχει αλλάξει δραστικά το σύνολο της συνταγματικής τάξης της χώρας υπό καθεστώς πλήρους θεσμοθετημένης ανομίας, ή σωστότερα υπό καθεστώς ανελαστικών "διεθνών δεσμεύσεων" υπέρ των δανειστών και της ευρωζώνης.

(γ) Να αγωνίζεται για την κατάκτηση της δημοκρατίας, που σήμερα δεν μπορεί να διεκδικηθεί διαφορετικά παρά μόνο με την επιβολή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για την σύνταξη και ψήφιση νέου Συντάγματος πρωτογενώς από τον ίδιο τον λαό.

Όλα τα υπόλοιπα τα συζητάμε. Δεν αρκεί λοιπόν να μιλά κάποιος για διαγραφή του χρέους, ούτε για εθνικό νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα ξεκομμένο από την μονομερή καταγγελία και διαγραφή του χρέους, ξεκομμένο από την ανατροπή του υφιστάμενου καθεστώτος "διεθνών δεσμεύσεων" και εκποίησης της χώρας, ξεκομμένο από την διεκδίκηση της δημοκρατίας εδώ και τώρα, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Μέσα στα πλαίσια αυτά κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να βρεθούμε όλοι, κινήματα, δυνάμεις και πρωτοβουλίες ώστε να συζητήσουμε τις δυνατότητες συνεργασίας. Ανοιχτά και δημόσια. Εκεί θα δούμε ποιος θα προσέλθει ώστε να δούμε τέλος πάντων ποιος είναι ποιος. Πάντως το ΕΠΑΜ θα παραμείνει ανοιχτό σε συνεργασίες στη βάση των αρχών που αναφέραμε. Κι ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

[1] Φρ. Ένγκελς στον Πολ Λαφάργκ, 22 Αυγούστου 1894. Fr. Engels, Paul & Laura Lafargue, Correspondence, v. 3, Moscow, 1960, σ. 338.
[2] Επιστολή του Ένγκελς στον Μπέμπελ, 20/6/1873. K. Marx & F. Engels, Collected Works, v. 44, Moscow: Progress Publishers, 1989, σ. 512.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Το `να χέρι νίβει τ` άλλο και τα δυο το …. φασισμό!!

του Κώστα Γιαννιώτη
Ύποπτος, όσο και επικίνδυνος, θόρυβος ξεσηκώθηκε τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την αντιπαράθεση μεταξύ του προεδρεύοντος της βουλής κ. Γ. Δραγασάκη και του βουλευτή των νεοναζιστών της Χ.Α.
Ήταν αρκετή μια κοινότυπη φράση που ακούστηκε από το βουλευτή της Χ.Α. για να σπείρει τον  «τρόμο»  και τον  «πανικό» στις τάξεις των ακραιφνών υπερασπιστών της δημοκρατίας «τους» και του κοινοβουλευτικού «τους» πολιτεύματος.
Σύσσωμοι οι βουλευτές των κομμάτων του περίφημου ….«συνταγματικού τόξου» – με σημαιοφόρο τον προεδρεύοντα της συνεδρίασης κ. Γ. Δραγασάκη – ξεσήκωσαν θόρυβον μέγα. Διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, γιατί αποκλήθηκε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης …. «μίστερ» και ένα νομοσχέδιο …. «σούπα».
Τι λέτε!!! Σοβαρό το συμβάν!!!!
Την ίδια στιγμή που οι λέξεις και οι φράσεις  που σηματοδοτούν το δωσιλογισμό, την υποτέλεια ....
και την προδοσία, δίνουν και παίρνουν μέσα στη βουλή - ηχώντας  σε …. «ώτα μη ακουόντων» – και στα πλαίσια της κοινωνίας έχουν γίνει έκφραση καθημερινότητας, έρχεται ο κ. Δραγασάκης και αναδεικνύει σε μέγιστο θέμα έναν, ουσιαστικά ανώδυνο, επιθετικό προσδιορισμό που απηύθυναν κάποιοι προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Προς τι, λοιπόν, τόσος θόρυβος; Γιατί τόσος πανικός και ομίχλη;
Απλώς, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να αρχίσει η εξόφληση, ενός προς ένα, των γραμματίων. Να αξιοποιηθεί το νεοναζιστικό μόρφωμα προς όφελος των σχεδίων των κομμάτων του …. «συνταγματικού τόξου».
Ήρθε η ώρα να αποδώσει καρπούς αυτό που χρόνια εξέθρεψε η πολιτική της ρεμούλας, της απάτης και, τελικά, της υποταγής και της παράδοσης της χώρας στα κοράκια που καταξεσχίζουν τις σάρκες της.
Ήρθε η ώρα να αξιοποιηθεί η πολιτική που ήθελε «αντιπροσώπευση» της βούλησης της κοινωνίας - και όχι την άμεση παρέμβασή της- στα τεκταινόμενα. Μια «αντιπροσώπευση» που, όταν αποδείχτηκε κάλπικη και παραπλανητική, γέννησε την απογοήτευση, την απόρριψη και την οργή της κοινωνίας. Μια πολιτική που οδηγούσε -χρόνια τώρα – το λαό στην αναζήτηση.…«φωτισμένων» ηγετών, αφήνοντας τον ίδιο στη γωνία, απλό παρατηρητή, μέσα στην αφάνεια, την αδράνεια, την πνευματική παθητικότητα και την πολιτική παράδοση. Τον οδήγησαν στην αναζήτηση νέων «σωτήρων» - «εκδικητών» για το κατάντημα στο οποίο τον οδήγησαν οι «εθνικοί αντιπρόσωποι».
      
Οδήγησαν μια ολόκληρη κοινωνία στην πολιτική αφασία, έτσι που να εναποθέσει τις ελπίδες της για κοινωνική δικαιοσύνη, σε ακραία φασιστικά, φιλοναζιστικά στοιχεία. Η εκτροφή του νεοναζισμού ήταν και είναι γέννημα θρέμμα της πολιτικής των …«δημοκρατών» και του «κοινοβουλευτικού» τους συστήματος.
Τώρα ήρθε η ώρα έναρξης της εξαργύρωσης των επιταγών αυτής της εξυπηρέτησης. Ήρθε η ώρα της χρησιμοποίησης του νεοναζιστικού μορφώματος προς όφελος των «δημοκρατών» που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Προς όφελος αυτών που η κάθε τους άποψη, σε σχέση με το δίκαιο, τη δημοκρατία και τον πατριωτισμό, αποτελεί θέσφατο, αγγίζει τα όρια της απόλυτης αλήθειας  και  δεν εμπίπτει στην κρίση κανενός  λαού, ο οποίος έχει μόνο ένα καθήκον: να υπακούει και να προσκυνά τους …. «λαοπρόβλητους» ταγούς της εξουσίας.
Τώρα ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τον «φασισμό» από τον οποίο κινδυνεύει η δημοκρατία «τους».
Με τη δικαιολογία της προστασίας αυτής της δημοκρατίας,  ανοίγουν, από μόνοι τους, τους ασκούς του δικού τους φασισμού που στην πραγματικότητα στρέφεται εναντίον αυτής της ίδιας της κοινωνίας που τους ανέχτηκε και τους επέτρεψε να την εκπροσωπούν. Γιατί είναι πρωτοφανές, για τα κοινοβουλευτικά χρονικά, να παραιτείται η βουλή από τις εξουσίες της και τις δικλίδες προστασίας των λειτουργιών της και να εναποθέτει την εξασφάλιση της δημοκρατικής λειτουργίας της  στο ….. φρούραρχο της βουλής.
Αλήθεια ήταν τυχαίο; Ήταν, απλώς, δείγμα αδυναμίας άμυνας της βουλής από φασιστικές συμπεριφορές; Υπήρξε πραγματικός λόγος προσφυγής στην ακραία «λύση» της ενεργοποίησης των αρμοδιοτήτων του φρούραρχου της βουλής ή κάποιες άλλες σκοπιμότητες πυροδότησαν την έκρηξη οργής  του κ. Δραγασάκη;
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ένα κοινοβούλιο το οποίο, με την ψήφο του, έχει παραδώσει σε ξένους την εθνική κυριαρχία της χώρας και έχει θεσμοθετήσει την εξαθλίωση της κοινωνίας,  νιώθει πλέον την ανάγκη της προστασίας  της απρόσκοπτης λειτουργίας του. Όχι από τους νεοναζιστές που εξέθρεψε – και τελικά έμπασε στους κόλπους του – αλλά από την ίδια την κοινωνία προς την οποία αρχίζει να στέλνει σαφή μηνύματα για τον τρόπο με τον οποίο πρόκειται να αντιδράσει απέναντι σε οποιονδήποτε εκφράσει την αντίθεσή του στη φεουδαρχική νοοτροπία και πολιτική του. Ότι είναι έτοιμο να κινητοποιήσει οποιονδήποτε μηχανισμό θεωρήσει αναγκαίο για να προασπίσει αυτό που – το ίδιο και ελέω Θεού - αποκαλεί δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα. Αρχίζει να βάζει σε λειτουργία μηχανισμούς προστασίας  του από την ίδια την κοινωνία που -  αφού πρώτα την εξαθλίωσε – τώρα νιώθει την καυτή ανάσα της οργής της στο σβέρκο του.  Στέλνει μήνυμα στην κοινωνία ότι ανά πάσα στιγμή είναι στο χέρι του κάθε πολιτειακού  παράγοντα να ενεργοποιήσει ακραία μέτρα σε βάρος του οποιουδήποτε αμφισβητήσει τη «νομιμότητα» της δράσης αυτού του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου του οποίου οι δραστηριότητες έχουν καταργηθεί. Μιας «νομιμότητας» που έχει παραδώσει το νομοθετικό προνόμιο σε  χουντικές πρακτικές (βλ. πράξεις νομοθετικού περιεχομένου).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια στιγμή - και σχεδόν παράλληλα με το επεισόδιο στη βουλή - πυκνός κουρνιαχτός σηκώθηκε με το περίφημο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του συστήματος. Ένα νομοσχέδιο που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν σαν φίμωτρο κάθε φωνής που θα ερμηνευτεί, από τους κρατούντες, ως ρατσιστική και άνομη. Ένα νομοσχέδιο, όπλο δίωξης κάθε αμφισβητία της πολιτικής των «κυβερνώντων». Με άλλοθι και πρόσχημα το νεοναζισμό της  Χ.Α.  αποζητούν την ανοχή και την αποδοχή της  ίδιας της κοινωνίας στη φίμωσή της.
Να το, λοιπόν, το πρώτο προς εξόφληση, γραμμάτιο της Χ.Α. την οποία υποτίθεται ότι καταπολεμούν. Φασισμός μεν, αλλά προς... καταπολέμηση του φασισμού!!!
Νομοθετούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι υπάρχει, ήδη, νομοθετικό πλαίσιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και του φασισμού, το οποίο όμως ουδέποτε χρησιμοποίησαν. Γιατί μέχρι σήμερα έπρεπε να μείνει ανενεργό. Να μη φράξει το δρόμο στο μόρφωμα της Χ.Α. -την οποία ήθελαν στο κοινοβούλιο με διττό στόχο. Από τη μια σαν άλλοθι για το στέριωμα της επικίνδυνης και εμφυλιοπολεμικής θεωρίας των «δύο άκρων» και από την άλλη σαν εκδικητικό – αλλά ανώδυνο γι αυτούς – αποκούμπι των παραπληροφορημένων, παραπλανημένων και αποπροσανατολισμένων κοινωνικών ομάδων, οι οποίες, χωρίς να το υποψιάζονται, έστρωναν το δρόμο στην πιο ακραία και επικίνδυνη έκφανση του ίδιου του συστήματος.
 Έστρωναν το δρόμο στον απροκάλυπτο φασισμό για να  …προφυλαχτούν από το σταδιακά επιταχυνόμενο κοινοβουλευτικό φασισμό!!
Δυο πόλοι …αντίθετοι, αλλά με ….κοινό παρονομαστή. Δυο πόλοι αλληλοτροφοδοτούμενοι και με απόλυτη εξάρτηση του ενός από τον άλλο.  
Να γιατί όσοι μιλούν στο όνομα της «Αριστεράς» τροφοδοτούν και στηρίζουν την ανάγκη ύπαρξης  «Δεξιάς». Διαιωνίζουν τη θεωρία των δύο «άκρων» και του εμφυλιοπολεμικού κλίματος που διαμορφώνεται μεθοδικά και ταυτόχρονα  εξυπηρετούν – εκούσια ή ακούσια – την ανοιχτή και απροκάλυπτη φασιστική εκτροπή, που ετοιμάζει το σύστημα για τη σωτηρία …»της πατρίδας». Δηλαδή για τη σωτηρία του εαυτού του από τον …εχθρό λαό.
Να γιατί επιμένουμε στην ανάγκη ενίσχυσης και ενδυνάμωσης του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, που θα συγκεντρώνει όλες τις λαϊκές δυνάμεις αυτού του τόπου, χωρίς ιδεολογικούς και κομματικούς  διαχωρισμούς, σε ένα κοινό πατριωτικό μέτωπο για τη σωτηρία της πατρίδας μας και όχι της ……»πατρίδας» των εθνοκάπηλων και των δωσίλογων.
Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας  του ΕΠΑΜ.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Δ. Καζάκης: Με άλλοθι την Χρυσή Αυγή πάνε να δέσουν ολόκληρο το λαό.



Είναι πρωτοφανές αυτό που έγινε με τον κ. Δραγασάκη, ο οποίος εκτελούσε χρέη προέδρου του κοινοβουλίου, την περασμένη εβδομάδα. Ο κ. Δραγασάκης με σκοπιμότητα και δόλο προκάλεσε σύγκρουση με την Χρυσή Αυγή με μοναδικό σκοπό την κινητοποίηση των πιο αντιδραστικών διατάξεων του κανονισμού της Βουλής. Άρθρα (77-81) που η αριστερά και οι δημοκρατικές δυνάμεις σ’ ολόκληρη την μεταπολεμική πορεία αυτού του τόπου κατάγγελλαν ότι κατοχυρώνουν την αυθαιρεσία του προεδρεύοντος του κοινοβουλίου. Άρθρα που ποτέ ξανά – τουλάχιστον στην μεταπολίτευση – δεν χρησιμοποιήθηκαν στο κοινοβούλιο.

Μάλιστα ο κ. Δραγασάκης έφτασε στο σημείο να καλεί επανειλημμένα τον φρούραρχο της Βουλής να παρέμβει εναντίον βουλευτών. Αυτό δεν έχει συμβεί ούτε την εποχή των Ιουλιανών όπου οι καρεκλιές μεταξύ βουλευτών ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο.
Καταλαβαίνουμε τι έκανε ο κ. Δραγασάκης; Ζητούσε την επέμβαση ένστολων μέσα στο κοινοβούλιο. Μοναδικό γεγονός στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας. Και το έκανε κάποιος που εμφανίζεται ως αριστερός. Άραγε ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να κληθεί η επέμβαση του στρατού;
Το περιστατικό ξεκίνησε όταν ο κ. Δραγασάκης αφαίρεσε τον λόγο από βουλευτή της Χρυσής Αυγής γιατί αποκάλεσε τον Αλέξη Τσίπρα Mister Alexis και την επερώτηση που κατάθεσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ως «σούπα». Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και ακριβοδίκαιοι, οι αναφορές αυτές δεν δικαιολογούσαν την συγκεκριμένη αντίδραση του κ. Δραγασάκη. 
Όμως έπρεπε πάσει θυσία να χρησιμοποιηθούν τα συγκεκριμένα άρθρα καταστολής της ελευθερίας του λόγου μέσα στο κοινοβούλιο κι έτσι χρειαζόταν να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Και υπάρχει καλύτερη ευκαιρία από το να χρησιμοποιηθούν αντιδημοκρατικές πρακτικές και διατάξεις με άλλοθι την Χρυσή Αυγή;
Η Χρυσή Αυγή είναι η χρυσή ευκαιρία για όλους τους σημερινούς εθνοπροδότες, όλους του δοσίλογους, όλα τα λαμόγια της πολιτικής, όλους τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς του ξεπουλήματος της χώρας, να εμφανίζονται ως δημοκράτες, ως φρουροί της έννομης τάξης και της ομαλότητας που οι ίδιοι παραβιάζουν κατάφωρα και καθημερινά σε βάρος του ελληνικού λαού. Κι έτσι η Χρυσή Αυγή είναι το κατάλληλο άλλοθι για να επιχειρήσουν την ολοκληρωτική φίμωση του λαού, καταλύοντας ακόμη και τις τελευταίες ελευθερίες – κολοβές κι αυτές – που του έχουν απομείνει.
Έτσι με την βοήθεια των κατοχικών μέσων μαζικής προπαγάνδας, προσπαθούν να επιβάλουν το δόγμα ότι στρέφεται ενάντια στην Χρυσή Αυγή είναι καλό κι άγιο, είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ακόμη κι αν πρόκειται για τις πιο αυθαίρετες και ανελεύθερες πρακτικές. Ο κ. Δραγασάκης εκτέλεσε αποστολή. Περίμενε να πουν κάτι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής ώστε να το χρησιμοποιήσει για να πυροδοτήσει επεισόδιο μέσα στην Βουλή προκειμένου να χρησιμοποιηθούν – για πρώτη φορά – οι συγκεκριμένες αυθαίρετες κατασταλτικές διατάξεις του κανονισμού της Βουλής. Κι αυτό έγινε. Βρήκε την αφορμή από δυο ειρωνικούς χαρακτηρισμούς που κανένας έχων σώας τας φρένας δεν θα μπορούσε να τους εκλάβει ως υβριστικούς στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Άλλωστε, οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν ξεστομίσει εναντίον του κ. Τσίπρα πολύ χειρότερες προσωπικές προσβολές, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε – ούτε καν ο ίδιος ο Δραγασάκης – να τους εγκαλέσει, ή να ζητήσει από το προεδρείο να τους εγκαλέσει και μάλιστα με τις διατάξεις καταστολής που χρησιμοποίησε ο κ. Δραγασάκης. Γιατί άραγε τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά; Είναι χειρότεροι οι της Χρυσής Αυγής από τους κυβερνώντες δοσίλογους;
Και για όσους εμφανίζονται ότι δήθεν νοιάζονται για την άνοδο του φασισμού, θα θέλαμε να τους επισημάνουμε τα εξής απλά:
Πρώτο, ο φασισμός σαν πολιτικό φαινόμενο δεν εκπορεύεται «από τα κάτω», ούτε είναι προϊόν δημαγωγών και φασιστικών κομμάτων, αλλά επιλογή των πιο αντιδραστικών τμημάτων της κυβερνώσας ή άρχουσας τάξης που καταφεύγει στην φασιστική δικτατορία όταν πλέον δεν μπορεί να επιβάλλει την εξουσία της με άλλο τρόπο. Με άλλα λόγια ο φασισμός εκπορεύεται από την ίδια την εξουσία όταν αυτή στρέφεται ανοιχτά ενάντια στον λαό, όπως συμβαίνει σήμερα.
Δεύτερο, ο φασισμός δεν είναι ο αντίποδας του κοινοβουλευτισμού. Αντίθετα, ο κοινοβουλευτισμός αποτέλεσε ιστορικά το λίκνο του φασισμού. Αν δεν υπήρχε το κοινοβούλιο της Βαϊμάρης δεν θα μπορούσε ποτέ να αναρριχηθεί στην εξουσία ο Χίτλερ. Αν δεν υπήρχε το κοινοβούλιο του 36 δεν θα μπορούσε να επιβληθεί η δικτατορία Μεταξά. Αν δεν υπήρχε το κοινοβούλιο της δεκαετίας του ’60 δεν θα μπορούσε να επιβληθεί η χούντα. Όταν το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε άθλιο φύλο συκής ενός ανοιχτού καθεστώτος κατοχής και ξεπουλήματος της χώρας, όπου βασιλεύει η ανομία και η παραβίαση κάθε έννοιας συνταγματικής τάξης, τότε αυτό το ίδιο κοινοβούλιο μεθοδεύει και προωθεί τον φασισμό κι όχι κάποιες άλλες σκοτεινές δυνάμεις εκτός αυτού.
Τρίτο, η Χρυσή Αυγή δεν είναι ο φορέας του φασισμού στην Ελλάδα, αλλά ένα από τα συμπτώματα εκφασισμού της επίσημης πολιτικής που εκπορεύεται από τις δυνάμεις που κυβερνούν, ή έχουν βολευτεί σ’ αυτό το άθλιο και διεφθαρμένο κοινοβούλιο. Ένα κοινοβούλιο που δεν είχε ποτέ και δεν έχει πολύ περισσότερο σήμερα καμιά σχέση με την δημοκρατία και τα συμφέροντα του λαού.
Τέταρτο, η πάλη εναντίον του φασισμού δεν γίνεται με Φρούραρχους και κατασταλτικές διατάξεις που αύριο μπορούν να χρησιμοποιηθούν εξίσου καλά κι εναντίον δημοκρατικών και αυθεντικά πατριωτικών δυνάμεων. Ο φασισμός – ακόμη κι ιστορικά αν το δούμε – αντιμετωπίζεται από τον ίδιο τον λαό και όχι από μειοψηφίες που μιλούν εν ονόματί του, με όρους περισσότερης και όχι λιγότερης δημοκρατίας, με όρους πατριωτικού καθήκοντος όταν η χώρα απειλείται από την κατοχή και την αποικιοποίηση όπως σήμερα.
Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και με στόχο να πολωθεί η κατάσταση με όρους εμφυλίου. Έτσι η φιλοδοξία του επίσημου πολιτικού συστήματος είναι να πολωθεί η ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε δυο πόλους εμφυλίου. Από την μια την Χρυσή Αυγή, της οποίας η ηγεσία δεν είναι καν εθνικιστική – με την επιστημονική έννοια του όρου – αλλά απόηχος των γερμανοτσολιάδων, των ταγμαλητών και των συμμοριών της ξενόδουλης και καθαρόαιμα φασιστικής εθνικοφροσύνης που λειτούργησε πάντα σαν δήμιος του λαού στην υπηρεσία ξένων και ντόπιων αφεντικών. Κι από την άλλη η αριστερά του κ. Δραγασάκη, γνήσιο τέκνο κι αυτή του εμφυλίου, που επιχειρεί να πράξει το τελευταίο ανοσιούργημά της εναντίον του ελληνικού λαού, να γίνει ο μοχλός που θα οδηγήσει την χώρα ξανά στον εμφύλιο και στην φασιστική εκτροπή. Κι όλα αυτά προς χάριν των μεγάλων αφεντικών τους, δηλαδή του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας,  η οποία ετοιμάζεται να αφομοιώσει – αφού πρώτα διαλύσει – ολοκληρωτικά το ελληνικό έθνος. Είναι τυχαίο που απέναντι στην «Ευρώπη» των τραπεζιτών κάθονται όλοι σούζα από κυβερνώντες, ΣΥΡΙΖΑ έως Χρυσή Αυγή;
Ο κ. Δραγασάκης πυροδότησε το επεισόδιο με σκοπό να επικαλεστεί τα πιο επιλήψιμα άρθρα του κανονισμού στη Βουλή και να καλέσει τον Φρούραρχο να επέμβει. Η σκηνοθεσία ήταν τόσο πρόχειρη που ο κ. Δραγασάκης ξέχασε ποια άρθρα πρέπει να επικαλεστεί και αμέσως ο υποβολέας έτρεξε να του θυμίσει. Χειρότερο στήσιμο από αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Μας εξηγεί ένας από τα εντεταλμένα όργανα του σημερινού καθεστώτος κατοχής, ο κ. Αλέξης Παπαχελάς:
«Ο λόγος της Χρυσής Αυγής έχει λίγο από όλες τις φάσεις του καταραμένου μεταπολιτευτικού λαϊκισμού: λίγο «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», λίγο «βρισκόμαστε σε κατοχή», λίγο «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» και λίγο «όλα τα αποφασίζουν οι Αμερικανοί, οι Eβραίοι και οι μασόνοι». Ο ρατσισμός και η δολοφονική βία κατά μεταναστών είναι ασφαλώς τα στοιχεία που την κάνουν να διαφέρει από όλους τους άλλους… Αν το σημερινό πολιτικό σύστημα συνεχίσει να παίζει με τους επικοινωνιακούς όρους της Χρυσής Αυγής, ζήτω που καήκαμε. Αν πάλι ένα κομμάτι της Αριστεράς ακολουθήσει μια πιο ακραία γραμμή με το επιχείρημα «αν δεν εκφράσουμε εμείς την οργή, ο κόσμος θα πάει στη Χρυσή Αυγή», θα μπούμε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Για μένα ένας είναι ο δρόμος. Πρέπει όλα τα κόμματα της δημοκρατικής νομιμότητας να αποφασίσουν ποιοι βασικοί κανόνες πρέπει να γίνονται σεβαστοί, όσο και να πιέζονται από αγανακτισμένους οπαδούς τους ή τις δημοσκοπήσεις. Η μη χρήση βίας, η προστασία της ελευθερίας του λόγου, ανεξαρτήτως διαφωνιών, η αποφυγή ακραίου διχαστικού λόγου, η προστασία των ανίσχυρων έναντι κάθε άρρωστου διώκτη, η επιβολή του νόμου έναντι όλων ανεξαιρέτως είναι -υποθέτω- θεμελιώδεις κανόνες που μπορούν να ενώσουν όλους όσοι ανησυχούν πράγματι για τη δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο.» (Καθημερινή, 20/5/2013)
Ο κ. Δραγασάκης έστησε το σκηνικό για να επιβληθεί η ποινικοποίηση κάθε μορφής πατριωτικού λόγου εναντίον του καθεστώτος κατοχής. Ενοχλούνται όσο δεν παίρνει οι δοσίλογοι όταν τους αποκαλείς με τον χαρακτηρισμό που τους πρέπει, δηλαδή εθνοπροδότες. Ενοχλούνται όσο δεν παίρνει όταν ο κόσμος μιλά για καθεστώς κατοχής, για εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για ανατροπή αυτού του καθεστώτος. Ενοχλούνται όλοι οι ψοφοδεείς αριστεροί όταν τους καλεί ακόμη κι ο κόσμος να παραιτηθούν από αυτό το άθλιο κοινοβούλιο των πραξικοπημάτων και της εκτροπής ώστε να γιγαντώσει η πάλη του λαού για δημοκρατία. Κι έτσι όλα αυτά πρέπει να ποινικοποιηθούν.
Είναι τυχαίο που το περιστατικό αυτό συνέβη τις ημέρες που συζητείται το περίφημο σχέδιο νόμου «κατά του ρατσισμού»; Όχι βέβαια. Ο αποκαλούμενος αντιρατσιστικός νόμος δεν έχει κανέναν άλλο λόγο που έρχεται στην Βουλή παρά να ποινικοποιήσει τον οποιοδήποτε μιλά για εθνοπροδότες, για κατοχή, για τιμωρία προδοτών και δοσίλογων, για ανατροπή του σημερινού βαθιά αντιδημοκρατικού και εντελώς ξεπουλημένου πολιτεύματος. Όποιος μιλά εναντίον των Γερμανών, της Μέρκελ, του Σόιμπλε και της αποικιοκρατικής Ευρώπης θα θεωρείται ένοχος μόχλευσης ρατσιστικών παθών και θα τελεί υπό διωγμό. Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, μιας και η ελληνική ποινική νομοθεσία δεν διαθέτει κανένα κενό στην αντιμετώπιση φαινομένων ρατσιστικής βίας.
Από κοντά και ο κ. Δραγασάκης. Αυτές τις λογικές πάει να νομιμοποιήσει. Μιας και στρέφεται εναντίον της Χρυσής Αυγής δεν πειράζει να παραβιάζονται βασικές αρχές και διατάξεις του δικαίου, ούτε πρέπει να ενοχλεί η παρέμβαση του Φρούραρχου σήμερα, της άγριας καταστολής αύριο, του στρατού των μισθοφόρων εξ Ευρώπης μεθαύριο. Προκειμένου τα κόμματα της «δημοκρατικής νομιμότητας» του καθεστώτος κατοχής, διάλυσης και εκποίησης της χώρας να διατηρηθούν στην εξουσία, δεν έχουν κανένα δισταγμό να ωθήσουν τον λαό στον εμφύλιο σπαραγμό και στην φασιστική δικτατορία. Με πράξεις σαν του κ. Δραγασάκη ανδρώνεται ο φασισμός, όχι γιατί ενισχύεται η Χρυσή Αυγή ως αντίπαλος πόλος των «κομμάτων της δημοκρατικής νομιμότητας» – κάτι που αποτελεί φανερή επιδίωξη των κομμάτων της ευρωπαϊκής κατοχής, μόνο και μόνο για να ταυτιστεί το πατριωτικό συναίσθημα του λαού με την ναζιστική ιδεολογία της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής – αλλά γιατί η επίκληση του Φρούραρχου σήμερα είναι εξίσου εύκολη με την επίκληση του λοχία αύριο.
Ξέρουν τι πρόκειται να πάθει η χώρα και ο λαός της και γι’ αυτό ετοιμάζονται – εν χορδαίς και οργάνοις – να μας δέσουν χειροπόδαρα στο όνομα της «δημοκρατικής νομιμότητας», ώστε να κάνει την δουλειά της εύκολα κι ωραία η «Ευρώπη» στην οποία ορκίζονται πίστη άπαντες, μαζί και η Χρυσή Αυγή.
Τώρα δικαιώνονται όλοι όσοι τόσο καιρό καταριούνται αυτούς που μιλούν για κατοχή, για χούντα, για πραξικοπήματα και προτάσσουν την ενότητα του ελληνικού λαού στη βάση των δημοκρατικών και πατριωτικών του καθηκόντων. Να γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να ενταχθεί στα «κόμματα της δημοκρατικής νομιμότητας» και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν βγάζει κουβέντα. Και θα δικαιωθούν ακόμη περισσότερο όταν θα μας έχουν μαζέψει όλους και θα μας οδηγούν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, ή με καΐκια στην εξορία. Προς δόξα της Ευρώπης και της «δημοκρατικής νομιμότητας» του καθεστώτος κατοχής.

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Τι συμβαίνει με τον χρυσό;

του Δημήτρη Καζάκη
Είναι γνωστό ότι υπάρχει μεγάλη κινητικότητα με τον χρυσό σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εκτίναξη σε ιστορικά υψηλά επίπεδα της τιμής του χρυσού αποτελεί ένα σοβαρό σύμπτωμα της παγκόσμιας κρίσης. Επειδή ο χρυσός συνιστά καταφύγιο για ιδιώτες επενδυτές και κράτη σε συνθήκες όπου η παγκόσμια οικονομία και οι διεθνείς αγορές βρίσκονται σε εξαιρετικά εύθραυστη και ρευστή κατάσταση, όπως συμβαίνει σήμερα, το να παρακολουθεί κανείς τις μεταβολές στην κίνηση του αποτελεί έναν από τους πιο ασφαλείς δείκτες για την γενική κατεύθυνση των πραγμάτων.
Σύμφωνα με την τριμηνιαία έκθεση για το Πρώτο Τρίμηνο του 2013 που εκδίδει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού σχετικά με την ζήτηση και την προσφορά χρυσού παγκόσμια, εμφανίζονται τα εξής αντιφατικά δεδομένα: Αφενός, η συνολική ζήτηση χρυσού παγκόσμια έπεσε κατά 13% το πρώτο τρίμηνο του 2013 φτάνοντας τους 963 μετρικούς τόνους, στο χαμηλότερο σημείο τα τελευταία τρία χρόνια. Αφετέρου, η ζήτηση χρυσού για την αγορά κοσμημάτων, αλλά και από τις κεντρικές τράπεζες για νομίσματα και πλάκες χρυσού, συνέχισε να αυξάνει ραγδαία.
Η σημαντική αυτή πτώση στην ζήτηση χρυσού οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην πτώση σε Διαπραγματεύσιμα Αμοιβαία Κεφάλαια (ETF). Αυτά τα εργαλεία επενδύσεων, τα οποία εκδίδουν χρεόγραφα που υποστηρίζονται από φυσικό μέταλλο, έχουν αποδειχθεί ένας δημοφιλής τρόπος για να κερδοσκοπήσει κανείς με την τιμή του χρυσού από την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Ο τύπος όμως αυτός των επενδύσεων είδε εκροές ρεκόρ κατά το πρώτο τρίμηνο του 2013.
Σύμφωνα με την έκθεση τα ETF είδαν καθαρή εκροή της τάξης των 177 μετρικών τόνων χρυσού το πρώτο τρίμηνο του 2013. Η ρευστοποίηση απέδωσε 9,3 τρις δολάρια στους κατόχους αυτών των επενδυτικών εργαλείων. Η εκροή αυτή αντιστάθμισε την συνεχιζόμενη ζήτηση για χρυσά νομίσματα και πλάκες χρυσού ως μορφή ιδιωτικής επένδυσης, η οποία εμφάνισε εισροή της τάξης των 378 μετρικούς τόνους χρυσού και αξίας 19,8 τρις δολαρίων. Σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο του 2012 η ζήτηση επενδυτών για χρυσά νομίσματα και πλάκες χρυσού αυξήθηκε κατά 10% με όρους φυσικού μετάλλου και 6% με όρους αξίας.
Ωστόσο, η πτώση της ζήτησης για ETF οδήγησε την συνολική ζήτηση επενδυτών σε χρυσό στα 201 μετρικούς τόνους το πρώτο τρίμηνο του 2013, έναντι 396 μετρικούς τόνους πέρυσι. Μείωση σε ετήσια βάση της τάξης του 49%. Σε αξιακούς όρους η ζήτηση επενδυτών για χρυσό έφτασε το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε 10,5 τρις δολάρια, έναντι 21,5 δις δολάρια ένα χρόνο νωρίτερα. Συνολική μείωση κατά 51%.
Η πτώση αυτή είναι που οδήγησε και στην πτώση της τιμής του χρυσού παγκόσμια. Μέχρι στιγμής η τιμή του χρυσού ανά ουγγιά παγκόσμια μέσα στο 2013 σημειώνει πτώση της τάξης του 17,2%. Είναι η πρώτη χρονιά από το 2004 που σε ετήσια βάση ο χρυσός ανά ουγγιά σε δολάρια σημειώνει συνεχιζόμενη πτώση.
Η πτώση αυτή οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην υποχώρηση των ETF, δηλαδή σε μαζική ρευστοποίηση τίτλων σε χρυσό που ξεκίνησε στην Νέα Υόρκη ήδη από το 4ο τρίμηνο του 2012. Η ρευστοποίηση αυτή πυροδότησε επίσης κι ένα εξελισσόμενο ακόμη παιχνίδι «ανοιχτής πώλησης» τίτλων χρυσού, που σπρώχνει διαρκώς και πιο κάτω την τιμή του χρυσού παγκόσμια. Η ρευστοποίηση ήταν αναμενόμενη όταν οι επενδύσεις σε τίτλους χρυσού (ETF) μέσα στο 2012 παρουσίασαν εκπληκτική άνοδο της τάξης του 51% σε σχέση με το 2011, αν και το 4ο τρίμηνο του 2012 σημείωσαν πτώση της τάξης του 16% συγκρινόμενη η ζήτηση αυτή με το ιστορικά υψηλό που σημειώθηκε το 3οτρίμηνο του 2012.
Για να έχουμε μια σαφή εικόνα της αγοράς αυτών των επενδυτικών εργαλείων θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τα εξής: Το 2003 οι τόνοι χρυσού που αντιστοιχούσαν σε τίτλους χρυσού (ETF) ήταν ελάχιστοι. Μόλις το 2006 ξεπέρασαν τους 500 τόνους χρυσού. Το 2012 έφτασαν στους 2.678 τόνους χρυσού. Στο πρώτο τρίμηνο του 2013 σημείωσαν μείωση κατά 177 τόνους χρυσού, ή κατά 7% των συνολικών διαθεσίμων τόνων χρυσού σε τίτλους ETF παγκόσμια. Από τους 2.500 και τόνους χρυσού που παραμένουν σε τίτλους στα χέρια επενδυτών, οι 1.500 τόνοι βρίσκονται στις ΗΠΑ και περίπου 860 τόνοι στην Ευρώπη. Το συνολικό τονάζ χρυσού που αντιστοιχεί σε τίτλους χρυσού (ETF) δεν είναι παραπάνω από το 1% του συνολικού διαθέσιμου χρυσού σε φυσικό μέταλλο παγκόσμια.
Το παιχνίδι αυτό με τους τίτλους χρυσού που μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2013 απέφερε 9,3 τρις δολάρια, δημιουργεί ταυτόχρονα κατάλληλες συνθήκες για επαναγορά χρυσού και τίτλων χρυσού σε παγκόσμιο επίπεδο μόλις οι πιέσεις της κερδοσκοπίας εξασθενήσουν. Μόλις η τιμή μειωθεί αρκετά η ζήτηση θα αρχίσει πάλι να καλπάζει. Ιδίως όταν από τον Σεπτέμβρη και μετά θα φανούν ακόμη πιο έντονα τα σημάδια της ύφεσης στις μεγάλες οικονομίες του πλανήτη.
Τα υπόλοιπα βασικά συμπεράσματα της έκθεσης για το 1ο τρίμηνο του 2013 είναι τα εξής:
• Η συνολική ζήτηση στην Κίνα ανήλθε σε 294 τόνους χρυσού κατά το πρώτο τρίμηνο, αύξηση της τάξης του 20% σε σχέση με το ίδιο τρίμηνο του περασμένου έτους. Από αυτό το ποσοστό, η ζήτηση για κοσμήματα για το τρίμηνο ήταν ένα 185 τόνους που αποτελεί ρεκόρ και σηματοδοτεί έως και 19% σε σχέση με πέρυσι, ενώ για πλάκες χρυσού και κέρματα επένδυσης η ζήτηση ανήλθε σε 110 τόνους, σημειώνοντας αύξηση κατά 22% από πέρυσι.
• Η ινδική αγορά κατέδειξε επίσης τη συνεχιζόμενη όρεξη για χρυσό. Η συνολική ζήτηση ήταν 257 τόνους, μέχρι 27% αύξηση σε σχέση με το ίδιο τρίμηνο του περασμένου έτους. Οι επενδύσεις σε χρυσό ήταν μέχρι 52% αυξημένες, ενώ τα κοσμήματα παρουσίασαν μέχρι 15% άνοδο σε σχέση με το 1ο τρίμηνο πέρυσι.
• Το 1ο τρίμηνο του 2013 ήταν το έβδομο συνεχόμενο τρίμηνο κατά το οποίο οι κεντρικές τράπεζες απέκτησαν πάνω από 100 τόνων χρυσού ως αποθεματικό και το ένατο συνεχόμενο τρίμηνο όπου οι κεντρικές τράπεζες ήταν καθαροί αγοραστές, δεδομένου ότι διαφοροποιούν τα χαρτοφυλάκιά τους. Οι κεντρικές τράπεζες έκαναν καθαρές αγορές της τάξης 109 τόνων το 1ο τρίμηνο του 2013, παρόλο που το ποσοστό ήταν 5% χαμηλότερο από τις αγορές πριν από ένα χρόνο.
Επίσης, η πτώση της τιμής του χρυσού ανά ουγγιά λόγω της κερδοσκοπικής χειραγώγησης των επενδύσεων σε ETF, έδωσε την ευκαιρία και ενισχύθηκε η ζήτηση για χρυσά νομίσματα και πλάκες χρυσού στο 1ο τρίμηνο του 2013. Έτσι η ζήτηση αυτή έφτασε τους 378 τόνους χρυσού έναντι 343 τόνους το 1ο τρίμηνο πέρυσι. Η αύξηση της ζήτησης προήλθε κατά κύριο λόγο από την Ινδία, όπου από 64 τόνους χρυσού η ζήτηση για επενδύσεις σε κέρματα και πλάκες χρυσού το 1ο τρίμηνο πέρυσι ανήλθε φέτος στους 97 τόνους. Στην Κίνα η ζήτηση για επενδύσεις σε κέρματα και πλάκες χρυσού αυξήθηκε από 92 τόνους χρυσού πέρυσι σε 112 τόνους φέτος. Άλμα σημείωσε η ζήτηση για επενδύσεις σε κέρματα και πλάκες χρυσού στις ΗΠΑ, όπου από 14 τόνους χρυσού πέρυσι ανήλθε στους 20 τόνους φέτος. 
Η περαιτέρω πτώση της τιμής του χρυσού σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αστάθεια στην παγκόσμια οικονομία, λειτουργούν σαν καμπανάκι για πολλούς επενδυτές ότι ήρθε η ώρα για αγορά νομισμάτων και πλακών χρυσού. Η τάση αυτή είναι σίγουρο ότι μέσα στο έτος θα εξισορροπήσει την ρευστοποίηση των ETF κι έτσι ένας νέος γύρος ανόδου της τιμής του χρυσού θα ξεκινήσει. Ίσως προς τα τέλη του έτους.
Το πιο σημαντικό όμως παραμένει το γεγονός ότι οι κεντρικές τράπεζες συνεχίζουν να αγοράζουν χρυσό σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τα αποθεματικά τους. Αν και το δολάριο εξακολουθεί να είναι το κύριο αποθεματικό νόμισμα παγκόσμια, η μακροχρόνια κυριαρχία του είναι λιγότερο βέβαιη σήμερα. Το ίδιο συμβαίνει και με το ευρώ που συνιστά το δεύτερο σε σημασία αποθεματικό νόμισμα παγκόσμια. Σε απάντηση, οι κεντρικές τράπεζες, προβαίνουν σε μείωση των αποθεματικών τους σε δολάρια και ευρώ, αυξάνοντας παράλληλα τις αγορές των παραδοσιακών στοιχείων, όπως ο χρυσός και γιεν Ιαπωνίας και των νέων εναλλακτικών λύσεων, όπως το γουάν Κίνας.
Τα επίσημα συναλλαγματικά αποθέματα στις κεντρικές τράπεζες παγκόσμια έχουν αυξηθεί από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2000 σε πάνω από 12 τρισεκατομμύρια δολαρίου το 2012. Κατά την ίδια περίοδο των δώδεκα ετών τα στοιχεία δείχνουν σημαντικές μετατοπίσεις μακριά από το δολάριο ΗΠΑ και τώρα τελευταία και από το ευρώ, ενώ το μερίδιο των "λοιπών" νομισμάτων στη σύνθεση των αποθεματικών έχει τριπλασιαστεί σε απόλυτους όρους από το 2008.
Ο χρυσός έχει μια μακρά ιστορία ως αποθεματικό περιουσιακό στοιχείο για τις κεντρικές τράπεζες, και ως εκ τούτου θεωρείται ένα παραδοσιακό καταφύγιο ασφαλείας. Ο χρυσός είναι στατιστικά ασυσχέτιστος με τα άλλα παραδοσιακά αποθεματικά και τις νέες εναλλακτικές λύσεις, καθιστώντας τον ένα από τα πιο σημαντικά περιουσιακά στοιχεία για τη διαφοροποίηση από το αμερικανικό δολάριο και το ευρώ. Σύμφωνα με αυτή την τάση, η αγορά χρυσού από τις κεντρικές τράπεζες κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2012 βρέθηκε στο υψηλότερο επίπεδο από το 1964.
Η τάση ανόδου των αποθεματικών σε χρυσό από τις κεντρικές τράπεζες είναι καθαρά προϊόν της παγκόσμιας κρίσης και κυρίως της συνεχιζόμενης κρίσης ρευστότητας. Το 2010 αυξάνουν για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία τα αποθεματικά τους σε χρυσό κατά 77 τόνους συνολικά. Το 2011 αυξάνουν τα αποθεματικά τους κατά 457 τόνους. Το 2012 αύξησαν τα αποθεματικά τους κατά 533 τόνους. Ενώ το 1ο τρίμηνο του 2013 συνεχίζουν να τα αυξάνουν κατά 109 τόνους. Η αύξηση αυτή των αποθεματικών σε χρυσό από τις κεντρικές τράπεζες υποδηλώνει τρομακτικές ανατροπές στις νομισματικές ισορροπίες παγκόσμια με επίκεντρο τα δυο κύρια αποθεματικά νομίσματα το δολάριο και το ευρώ, αλλά και μια δραματική επιδείνωση της παγκόσμιας αστάθειας που περιλαμβάνει έως και την ένταση περιφερειακών συγκρούσεων.
Οι δέκα μεγαλύτεροι κάτοχοι αποθεματικού χρυσού το 1ο τρίμηνο του 2013 είναι οι εξής:
  1. ΗΠΑ με αποθεματικό 8.134 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 76% των αποθεματικών τους.
  2. Γερμανία με αποθεματικό 3.392 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 72% των αποθεματικών της.
  3. ΔΝΤ με αποθεματικό 2.814 τόνους χρυσού.
  4. Ιταλία με αποθεματικό 2.452 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 72% των αποθεματικών της.
  5. Γαλλία με αποθεματικό 2.435 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 72% των αποθεματικών της.
  6. Κίνα με αποθεματικό 1.054 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 2% των αποθεματικών της.
  7. Ελβετία με αποθεματικό 1.040 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 10% των αποθεματικών της.
  8. Ρωσία με αποθεματικό 982 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 10% των αποθεματικών της.
  9. Ιαπωνία με αποθεματικό 765 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 3% των αποθεματικών της.
  10. Ολλανδία με 613 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 59% των αποθεματικών της.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα βρίσκεται στην 12η θέση με 502 τόνους χρυσού που αντιστοιχούν στο 33% των αποθεματικών της.
Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος καθαρός αγοραστής χρυσού στην Ευρώπη γενικά. Οι αγορές της επικεντρώνονται σε νομισματικό χρυσό και σε πλάκες χρυσού. Το 12μηνο που έληξε το 1ο τρίμηνο του 2012 αγόρασε 143 τόνους χρυσού σε πλάκες και κέρματα αξίας 7,7 τρις δολάρια. Ενώ το δωδεκάμηνο που έληξε το 1ο τρίμηνο του 2013 αγόρασε 107 τόνους χρυσού σε πλάκες και κέρματα αξίας 5,7 τρις δολάρια. Το φαινόμενο αυτό στην ουσία του είναι ακόμη μια πλευρά της συγκέντρωσης πλούτου στην Γερμανία που συμβαίνει αυτή την στιγμή σε βάρος όλης της υπόλοιπης Ευρώπης και κατά κύριο λόγο των χωρών του ευρώ που βρίσκονται ήδη υπό την αποικιοκρατία της. Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία ελπίζει να αντέξει τις πιέσεις της κρίσης και να κρατήσει το παγκόσμιο εκτόπισμά της σαν οικονομία. Έστω κι αν χρειαστεί να σακατέψει, να αφομοιώσει και να λεηλατήσει όλες τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.